28 mayo, 2007 - 15:10 - EL PAÍS
San Pedro toca a muerto
Ya está. Touriquín (como diría Feijóo) se ha reunido consigo mismo hoy por la mañana y ha cerrado el acuerdo en la Xunta. Atrás quedan los malos rollos de la campaña entre las dos mitades del bipartito, que el animal político, cuando se propone olvidar, cae en el Alzheimer en menos que canta un gallo. Todas las ciudades de Galicia serán gobernadas por coaliciones, y todas por el PSdeG, salvo Pontevedra, que seguirá en manos del Bloque. Ya no serán 886 candidatos a alcalde, sino muchos menos, los que se comerán los mocos. Los puestos de trabajo y los sueldos se repartirán entre muchos más. Es un principio muy solidario, la distribución de la riqueza. Y habrá un montón de concejales de Urbanismo que falen na lingua nai. Y lo mejor: Tello y Losada tendrán que entenderse en A Coruña, mientras Paco Vázquez se santigua desde San Pedro del Vaticano. Desde allí, el ex alcalde de A Coruña mandó el mensaje de que el PSOE de su ciudad debería pactar hoy con el PP. Y esta mañana, Touriño, que está más chulo que un ocho, le contestó desde Galicia que ya puede decir misa: “Para algo es embajador de donde es… ¿no? En el Vaticano”, comentó el presidente sin disimulos. A La Coruña se le cae la L y a Vázquez, el alma a los pies. A pesar de lo mucho que aburren los políticos, hay que reconocer que, a veces, nos hacen pasar buenos ratos a todos.
PD: Ayer también se demostró que el carretaxe de votos sigue con gasolina para rato. Los alcaldes eternos seguirán siéndolo por una eternidad de cuatro años más. Y Baltar, con la boina calada, es el claro vencedor de estas elecciones, pese a la oveja negra de la capital provincial. Y Corina, de entre todos los regidores urbanos, es la única que no sufre desgaste. De nada le vale, de todas formas. Por cierto, Balay2, o “compañeiro”, al final, ha cumplido su palabra: Hará lo mejor para Vigo. Se quedará en casa (una casa “fa-bu-lo-sa”. Aunque no tan fabulosa como aquélla de la que, un día, tú y yo hablamos aquí).
PD2 para los adictos a Falaconquín: Quin dejó de escribir el sábado pasado. ¿Volverá a aparcar el ‘blog nacionalista galego’ ahora que ha terminado la campaña? Sus fans no se lo deberían perdonar. Esto es lo último que escribió nuestro vicepresidente antes de olvidarse de nuevo del blog:
“Sábado, 26 de maio
A de onte foi unha mañá de moitos halagos. A previsión marcaba que iamos ir camiñando desde o Obelisco até a Praza de Lugo, pero a meteoroloxía decidiu que non. Xa se portara ben antonte en Ferrol, non todo vai ser un rueiro de rosas, hai que superar de cando en vez reptos e obstáculos, ademáis de mamar moito coche.
Así que Tello e eu fixemos entrada no mercado da Guarda de A Coruña. Pareciamos estrelas de Hollywood ou cantantes de rock, e iso que non levabamos gafas de sol escuras que sempre te aportan un aire máis glamouroso. As pescadeiras, as vendedoras das gracias gastronómicas do mar, desfixéronse en piropos e loubanzas, deses que te fan subir as cores á faciana. Eu son tímido para esas cousas, enseguida me avergoño, e claro que me tinguín de vermello. Percorrín as instalacións do mercado, saudéi ás persoas dos postos e cando me din conta os ollos me traizoaran. Desviaran a mirada cara unhas nécoras. Non me fun coas máns nos bolsillos, merquéi as nécoras que vira porque me dá o sentido que imos ter que celebrar boas novas. E o sentidiño é moito sentidiño. Claro que teño pistas. Aínda teño moi fresco na memoria o magnífico acto de onte á noite en Ourense con Alex e compañía. Iso é máis que un pálpito, iso é unha realidade. Como dí a xente do mar, meus compañeiriños que tanta xente alí había!. E non falo de calquer recinto, nada máis e nada menos que do Pavillón dos Remedios. Un peche de campaña que supuxo un broche de ouro ao noso labor destes quince dias, un premio, un galardón (fixadevos bén que esta palabra non leva ll a ver se vai pasar como no mitin de onte que dixen o de botar ao PP e máis de algún confundiuse con votar con v). Fervíamos alí dentro non só porque estaba ateigado de xente senón porque había ledicia, alegría natural e espontánea, da que brota cando no ambiente se respiran sensacións positivas. Xa a estas alturas e con semellante ambiente nos sobraba todo. Fun para casa cos ollos como pratos, eléctrico, con gañas de comer o mundo porque é moita carga a que me deixou no corpo o mitin de Ourense. Despedín a campaña cun adeus doce.
Despois de tanto esforzo, de tanto traballo, de percorrer o pais de cabo a rabo, é verdadeiramente gratificante e satisfactorio poder rematar así unha campaña. Na compañía de tantas persoas confiadas nun futuro mellor.
E non podo por menos facer unha especial mención de agradecemento á miña equipa, ás persoas de comunicación e de organización do BNG que se empregaron a fundo para que todo saira tan estupendamente, os meus parabéns para todos e todas vós, foi un labor magnífico”.
Y ahora, sí. Unha aperta virtual a todos.
Hasta siempre a los blogueiros más blogueiros de todos los blogueiros.